کد مطلب:152461 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:310
سخنی پیرامون زیارت سیدالشهدا
ای غمین ز اشتیاق حضرت او
روز و شب مایل به زیارت او
تو از او دور نیستی بالله
«قبره فی قلوب من والاه»
در طول تاریخ انسانهایی بوده و هستند كه پس از مرگشان، زندگی و حیاتشان ادامه پیدا كرده و با مرگ بدنشان، وجودشان و شخصیت و اندیشه شان ادامه یافته است. مردان خدا و شخصیتهای الهی، همانگونه كه در زمان حیات خویش استوانه دین و محور انسانیت و پشتوانه حق و عدالت هستند، در زمان پس از مرگ نیز آرامگاه و زیارتگاهشان پشتوانه حق و عدالت و فضیلت است. و در این میان، زیارت مشهد حسینی از ویژگیهای برجسته ای برخوردار است. آنانكه توفیق پیدا می كنند و به زیارت مرقد مطهرش مشرف می شوند، روی به آستان امام حسین (ع) آورده و به جانب این مدرسه عشق و فضیلت و دانشگاه كمال و تربیت می گرایند. اینگونه تربیت اجتماعی و یك چنین موسسه تهذیب اخلاق و ادب، برای هیچ ملتی از ملل گیتی میسر و مقدورنیست.
البته ملحدین و معاندین و مخالفین مكتب تشیع به خیال خود شبهات و اشكالهای می كنند و می گویند: «زیارت قبور، بت پرستی است؟!» در حالی كه هر كس كه به زیارت قبور ائمه (ع) می رود هرگز به عنوان «بت» آنها را زیارت نمی كند. چه كسی است كه حسین بن علی (ع) راخدا بداند؟!! شیعه، امام را مقرب درگاه خدا می داند و با توسل به او قربی به خدا پیدا می كند، همانطور كه خودش در قرآن مجید فرمود:«به سوی او وسیله بگیرید» [1] امام را وسیله الهی می داند. زیرا توسل و شفاعت، بعدی از ابعاد زیارت است كه زائر از این طریق خود را به درگاه الهی نزدیك می كند، و پیشوایان ما وعده فرموده اند كه از زائران خود دستگیری كنند.
امام رضا (ع) می فرماید: «هر امامی بر گردن دوستان و پیروانش عهد و پیمانی دارد و وفای به این عهد، بإ؛،،ّّ زیارت قبر آنان ممكن می باشد. و كسی كه به شوق زیارت آنها و با تصدیق به فضیلت آنها به سوی قبور آنها برود مورد شفاعت ائمه در قیامت قرار می گیرد.
پس هر زائری باید بكوشد تا از این شفاخانه فیض، استشفای دردهای درونی و امراض قلبی و اندرونی خود را خواسته، خواستار آن شود كه صفای دل و دوستی خاطر و پاكیزگی روح و قداست روان و سلامت تن، از خدمت آفریدگار جهان به وی عطا گردد، تا اینكه هم ظاهر او به جمال و كمال آراسته شود و هم باطن وی از آلودگی ها پاك و مصفا گردد.
هر زائری كه با معرفت و شناخت مقام صاحب این مرقد و اهداف او به زیارت برود، از صاحب قبر الهام می گیرد و اصول و تعالیم مكتب را به یاد می آورد، و هر زیارت و سلام او سرشار از این آموزشها و الهام ها است.
از طرفی زیارتنامه های وارده، و خواندن هر كدام از آنها، خواننده و زائر را به دقت و تفكر واداشته، متذكر تاریخ و احوال انبیا و اولیای معصوم می گرداند. تأمل در زیارت عاشورا و دیگر زیارات، این مطلب را به خوبی روشن می سازد كه امامان به این وسیله در صدد ساختن انسانهای مؤمن و متعهد بوده اند، لذا به آنها تعلیم داده اند كه در زیارت امام حسین (ع) از خداوند بخواهند كه زندگی و مرگشان را «حسین گونه» قرار دهد، و آنها را در دینا و آخرت همراه آن حضرت بدارد: «اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد، و مماتی ممات محمد و آل محمد... و ان یجعلنی معحكم فی الدنیا و الاخرة».
به امید به اینكه خداوند متعال توفیق زیارت حضرتش را در دنیا و شفاعتش را در روز قیامت نصیب ما گرداند، به آثار و بركاتی كه زیارت سیدالشهدا (ع) به دنبال دارد می پردازیم:
روز و شب مایل به زیارت او
تو از او دور نیستی بالله
«قبره فی قلوب من والاه»
در طول تاریخ انسانهایی بوده و هستند كه پس از مرگشان، زندگی و حیاتشان ادامه پیدا كرده و با مرگ بدنشان، وجودشان و شخصیت و اندیشه شان ادامه یافته است. مردان خدا و شخصیتهای الهی، همانگونه كه در زمان حیات خویش استوانه دین و محور انسانیت و پشتوانه حق و عدالت هستند، در زمان پس از مرگ نیز آرامگاه و زیارتگاهشان پشتوانه حق و عدالت و فضیلت است. و در این میان، زیارت مشهد حسینی از ویژگیهای برجسته ای برخوردار است. آنانكه توفیق پیدا می كنند و به زیارت مرقد مطهرش مشرف می شوند، روی به آستان امام حسین (ع) آورده و به جانب این مدرسه عشق و فضیلت و دانشگاه كمال و تربیت می گرایند. اینگونه تربیت اجتماعی و یك چنین موسسه تهذیب اخلاق و ادب، برای هیچ ملتی از ملل گیتی میسر و مقدورنیست.
البته ملحدین و معاندین و مخالفین مكتب تشیع به خیال خود شبهات و اشكالهای می كنند و می گویند: «زیارت قبور، بت پرستی است؟!» در حالی كه هر كس كه به زیارت قبور ائمه (ع) می رود هرگز به عنوان «بت» آنها را زیارت نمی كند. چه كسی است كه حسین بن علی (ع) راخدا بداند؟!! شیعه، امام را مقرب درگاه خدا می داند و با توسل به او قربی به خدا پیدا می كند، همانطور كه خودش در قرآن مجید فرمود:«به سوی او وسیله بگیرید» [1] امام را وسیله الهی می داند. زیرا توسل و شفاعت، بعدی از ابعاد زیارت است كه زائر از این طریق خود را به درگاه الهی نزدیك می كند، و پیشوایان ما وعده فرموده اند كه از زائران خود دستگیری كنند.
امام رضا (ع) می فرماید: «هر امامی بر گردن دوستان و پیروانش عهد و پیمانی دارد و وفای به این عهد، بإ؛،،ّّ زیارت قبر آنان ممكن می باشد. و كسی كه به شوق زیارت آنها و با تصدیق به فضیلت آنها به سوی قبور آنها برود مورد شفاعت ائمه در قیامت قرار می گیرد.
پس هر زائری باید بكوشد تا از این شفاخانه فیض، استشفای دردهای درونی و امراض قلبی و اندرونی خود را خواسته، خواستار آن شود كه صفای دل و دوستی خاطر و پاكیزگی روح و قداست روان و سلامت تن، از خدمت آفریدگار جهان به وی عطا گردد، تا اینكه هم ظاهر او به جمال و كمال آراسته شود و هم باطن وی از آلودگی ها پاك و مصفا گردد.
هر زائری كه با معرفت و شناخت مقام صاحب این مرقد و اهداف او به زیارت برود، از صاحب قبر الهام می گیرد و اصول و تعالیم مكتب را به یاد می آورد، و هر زیارت و سلام او سرشار از این آموزشها و الهام ها است.
از طرفی زیارتنامه های وارده، و خواندن هر كدام از آنها، خواننده و زائر را به دقت و تفكر واداشته، متذكر تاریخ و احوال انبیا و اولیای معصوم می گرداند. تأمل در زیارت عاشورا و دیگر زیارات، این مطلب را به خوبی روشن می سازد كه امامان به این وسیله در صدد ساختن انسانهای مؤمن و متعهد بوده اند، لذا به آنها تعلیم داده اند كه در زیارت امام حسین (ع) از خداوند بخواهند كه زندگی و مرگشان را «حسین گونه» قرار دهد، و آنها را در دینا و آخرت همراه آن حضرت بدارد: «اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد، و مماتی ممات محمد و آل محمد... و ان یجعلنی معحكم فی الدنیا و الاخرة».
به امید به اینكه خداوند متعال توفیق زیارت حضرتش را در دنیا و شفاعتش را در روز قیامت نصیب ما گرداند، به آثار و بركاتی كه زیارت سیدالشهدا (ع) به دنبال دارد می پردازیم:
[1] سورهء مائده، آيهء 39.